این رنج و هنر، دو عنصر خاموشند با صبر و صفا، کنار هم می جوشند
در کوره روزگار، چون پخت شدند آن گاه لباس عافیت می پوشند
چون نمد، در زندگی، پا خورده ام با تحمل، زخم دنیا خورده ام
گبّه ام، بی رنگ، تا رنگم کنند ماهرانه رنگ زیبا خورده ام
خرسکم، فرش درشتی، زیرپا وعده امورز و فردا خورده ام
چرخه ریسندگی را، سر بزن من از این نقش عجب جا خورده ام
دست و ارزش در هنر زاینده شد لقمه نان، از خط خوانا خورده ام
بیستم خرداد و شعر مصطفی روی دست از پیر و برنا خورده ام